نوآوری در حمل و نقل

البته این دو ایده بسیار جزئی هستند و در قالب اپلیکیشن های درخواست تاکسی مثل اسنپ و تپ سی قابل پیاده سازی است.

اولین ایده که توسط آقای حسن صانعی مطرح شد، درخصوص امکان افزایش قیمت کرایه از سوی مسافر است. بدین ترتیب در مواردی که همه ما شاهد بوده ایم که قیمت پایین تر از حد انتظار ما یا راننده تعیین شده و پس از کمی معطلی یا عجله خودمان حاضریم اندکی به آن بیافزاییم تا درعوض راننده ترغیب کند و سفر را بپذیرد. به گفته ایشان، این ایده به هر دو این شرکتها ارائه شده و اسنپ اصلا جوابی ارائه نداده است و تپ سی از این ایده استقبال کرده و قرار شده مورد بررسی قرار دهد.

ایده دوم که امروز به ذهنم رسید برای کارمندانی است که یک مسیر را در ساعت معینی (خانه به سرکار و برعکس) طی می کنند. به نظرم می توان چنین گزینه ای را اضافه کرد تا اشخاص بتوانند به فرض برای یک ماه قراردادی با این شرکت ها داشته باشند و شرکت تاکسی آنلاین هم دو یا سه مسافر که خانه های نزدیک به هم دارند (حتی بیشتر با ون) را تجمیع کند و با هزینه کمتر و به صورت ثابت چنین خدماتی را ارائه کند. یادم هست این ایده را به عنوان ایده اولیه راه اندازی اوبر شنیدم. این ایده هم زمانی که با کمبود راننده در بازه زمانی 7:30 تا 8:30 صبح رو به رو شدم به ذهنم رسید. کاهش آلودگی و کاهش هزینه ها از مزایای واضح این طرح به حساب می آید.

ثبت الگوی رانندگی راننده اتوبوس های شهری و پارامترهای مربوط به آن

سوار اتوبوس شهری بودم. به این فکر افتادم که بد رانندگی کردن راننده اتوبوس چقدر بر استهلاک اتوبوس تاثیرگذار است. ابعاد اجتماعی و فرهنگی و قانونی قضیه به کنار. انسان زمانی که چشمی بالای سر خود نبیند قطعا سرکشی می کند در هر جایگاه و مقامی. 

با این سامانه بلیت الکترونیکی که برای اتوبوس های درون شهری راه افتاده، خیلی از مشکلات حل شده و خیلی دیگر با همین سامانه و اندکی شعور مدیریت قابلیت حل دارد. از مشکلات حل شده می توان به نبود پول خرد و مکانیزه شدن ساعات کاری راننده ها دونست. از اونطرف در این سامانه اطلاعات خام زیادی ذخیره میشه که با تحلیلشون خیلی اطلاعات زیادی میشه به دست آورد تا سیستم حمل و نقل عمومی را بهینه و کارآمد کرد. از جمله می توان ساعات شلوغی را مشخص کرد و در آن ساعات اتوبوس پشتیبان درنظر گرفت. 

ایده ای که بنده به ذهنم رسید این هست که الگوی رانندگی هر راننده ثبت شود. بدین صورت که مسافت، سرعت و شتاب با همین سنسورهای موجود قابلیت ثبت دارد. اما پیشنهاد من اعمال سنسورهایی برای اندازه گیری آلودگی و لنت ترمز نیز هست. با ثبت این موارد می توان یک الگوی شهری رانندگی هر شهر یا هر خط اتوبوس را درآورد و هنگام تست تئوری و تجربی هر اتوبوس، این الگو اعمال شود و پارامترهای مربوط به دست آید. ممکن است یک اتوبوس با این سیستم موتوری برای لندن مناسب باشد ولی برای ایران نه. نکته دو آموزش رانندگان به استفاده از الگوی رانندگی بهینه و تشویق رانندگانی که از این الگوی پیشنهادی استفاده می کنند. 

اینگونه در دوبحث مادی و غیرمادی پیشرفت قابل ملاحظه ای صورت می گیرد. بحث مادی شامل کاهش مصرف سوخت، کاهش تولید آلاینده ها، کاهش استهلاک اتوبوس و تعمیرات مربوطه می شود. در بحث غیرمادی می توان به کاهش بیماری های مربوط به آلودگی، راحتی مسافران و جلب اعتماد عمومی اشاره کرد.

من مطمئنم اگر حمل و نقل عمومی به نحو درست به بخش خصوصی واگذار می شد، با توجه به محدودیت منابع قطعا سراغ این موضوع می رفتند و نتیجه خوبی به دست می آمد.